جھيِل جَهِڙا نيڻ تن ۾ روح جو،

هڪ عَجائب آشيانو ٿي ويو!

بيخوديِ ۾ گُنگُنايم گيِت جو،

هر جَوان دل جو ترانو ٿي ويو!

راهَه ڀُلِجي تُنهِنجو مُنهِنجي گَھرِ اَچڻ،

توسان پَرچَڻ جو بهانو ٿي ويو!

جنهنکي ڀوڳيندي فنا ٿي زندگي،

اَڄ اُهو پِڻ هِڪ فَسانو ٿي وِيو!

ڇو نَه لَڳندُس مان سُڃاڻڻ کان پري،

مون ڏٺي توکي زَمانو ٿي ويو!

هِنکي ڪوئي عُذر کپندو هو، وڃان،

سک جي پل وانگر روانو ٿي ويو!